zaman sınırlı olunca insanı tek bir düşünce alıyormuş : bu onu son görüşüm mü acaba? belki sondan bir önceki... gerçi ne fark eder?
böyle hiç olmadık zamanlarda aklına gelmek, bütün o kalabalık yalnızlıklarda gözleri dolmak ve diğerlerinin buna başka nedenler araması...çok acı !
hiç mi düşünmedin ?
hiç mi aklına gelmedi ?
nasıl bırakıp gidersin herşeyi ?
bütün bunları yakasından çekiştirerek söylemek isterdim. NE HALT ETTİN !
zaten senin ne olduğunu, ne ifade ettiğini anlamadık, bütün bunlara bi anlam getiremedik hatta uzun süreli olmadığı konusunda teselli edildik !
ne önemi vardı ?
başlamıştı işte herşeye bir milat mı lazımdı.milat aslında milat yaratanlardı.ki biz seninle daha bi umutluyduk, daha bi bağlı o yıllarca bağlı kalmaya çalıştığımız şeylere, hatta kendimize böyle bi gelecek çizmiştik, sonra kavgaya...
bi yerde nokta koymak gerekiyor, bi yere sırrını vermek ve ne bulursan ( çamur, kum vs. ) üstünü kapatmak...
ben 2.çoğul şahıs , sen 2.tekil şahıs
ben seni hep böyle hatırlayacağım bir de parkanla...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder